Οι ποδοσφαιριστές είναι προνομιούχοι ; Εχουν δόξα, προβολή, χρήμα ; Ζούν κι απολαμβάνουν το όνειρο τους ;
Αυτά νομίζουν αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι. Όμως, δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον όχι για τη συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών.
Σύμφωνα με έρευνα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαιριστών FIF Pro, το 26% των ποδοσφαιριστών, υποφέρει από κατάθλιψη κι άγχος.
Η ψυχική υγεία των ποδοσφαιριστών δοκιμάζεται από τις συνθήκες του επαγγέλματος κι αυτό επιβεβαιώνεται από τους ίδιους.
Η πίεση είναι μεγάλη για τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν στην ομίχλη του άγχους και της έλλειψης αυτοπεποίθησης.
Οι απαιτήσεις είναι υψηλές από τους ποδοσφαιριστές, που όμως καλούνται να ξεπεράσουν τόσο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καριέρα τους όσο και την αβεβαιότητα για το επάγγελμα στο οποίο θα δραστηριοποιηθούν μόλις αποσυρθούν από την ενεργό δράση.
Ακόμα και για τους καλά αμειβόμενους ποδοσφαιριστές, αντίθετα με ότι εκτιμά η κοινή γνώμη, τα χρήματα δεν αγοράζουν τα πάντα.
Ένα μαύρο μυστικό
Διατυπώνεται, συχνά, η άποψη ότι οι ποδοσφαιριστές δε θέλουν να μιλούν δημόσια, ούτε καν με τους συμπαίκτες τους, για τη μάχη τους με την κατάθλιψη.
Οι ποδοσφαιριστές είναι, σε μεγάλο βαθμό, εκτεθειμένοι στη δημοσιότητα κι η κριτική που δέχονται, ενδέχεται να τους οδηγήσει στην απομόνωση.
Η περίπτωση του Γερμανού τερματοφύλακα Ρόμπερτ Ενκε, ο οποίος αυτοκτόνησε το 2009, ην περίοδο που, ακόμα, αγωνιζόταν με το Ανόβερο στην Μπουντεσλίγκα, είναι χαρακτηριστική.
Ο Ενκε, που είχε αγωνισθεί πρωτύτερα στην Μπαρτσελόνα και τη Φενερμπαχτσέ, ήταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, καθώς, είχε μόλις κερδίσει τον τίτλο του καλύτερου τερματοφύλακα στην Μπουντεσλίγκα για τη σεζόν 2008-2009.
Η πίεση είναι τεράστια για τους ποδοσφαιριστές κι αυτό το συνειδητοποίησε με οδυνηρό τρόπο, βιώνοντας τη δική του περιπέτεια, ο Μίκαελ Γκρέι, που αγωνίσθηκε ως αμυντικός στη Σάντερλαντ και την Σέλτικ.
Ο Μ.Γκρέι, έχασε το καθοριστικό πέναλτυ στον τελικό των πλαίυ οφφ, το 1998, για την ομάδα της πόλης του, την Σάντερλαντ, απέναντι στην Τσάρλτον.
Όπως παραδέχεται “ στάθηκε τυχερός γιατί είχε κοντά του ορισμένους σπουδαίους ανθρώπους κι όλοι ήταν απολύτως υπέροχοι, αλλά, το σοκ ήταν πράγματι πολύ μεγάλο και για εβδομάδες δεν ήθελε να μιλά σε κανέναν”.
Το πρόβλημα με τους τραυματισμούς, επίσης, είναι μεγάλο και έχει τη δική του σημασία για τους ποδοσφαιριστές. Στην έρευνα της FIFPro, ρωτήθηκαν 180 εν ενεργεία επαγγελματίες ποδοσφαιριστές κι οι 174 από αυτούς, ανέφεραν ότι είχαν τραυματισθεί έστω μία φορά στη διάρκεια της καριέρα τους.
Ο αμυντικός της σκωτσέζικης Μοδέργουελλ Σίμον Ράμσντεν ( φωτογραφία ), υποστηρίζει : “Η αιτία για τη δική μου κατάθλιψη ήταν ένας τραυματισμός, καθώς, έφθασα στο σημείο να σκέπτομαι την αποχώρηση μου. Ευτυχώς, τον ξεπέρασα, αλλά, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Όμως, μετά την απόρριψη μου από τη Σάντερλαντ και την Μπράντφορντ, έμεινα καιρό δίχως ομάδα. Χρειάσθηκε να περιμένω καιρό και να υποφέρω ψυχολογικά και συναισθηματικά, έως ότου καταλήξω στη Μοδέργουελλ.“
Ο τερματοφύλακας Τζος Βίκερς, που εξελίχθηκε μέσα από το σύστημα της Ακαδημίας της Αρσεναλ, όμως, δεν προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα.
“ Όταν είσαι γκολκήπερ, περιμένεις ότι θα αισθανθείς την κριτική, σε μεγάλο μάλιστα βαθμό. Η αρχή είναι πολύ δύσκολη και χρειάζεται να έχεις μεγάλη υπομονή, προκειμένου να καταλάβεις ότι, συνήθως, όσα λέγονται στη διάρκεια ενός αγώνα, ξεχνιούνται μετά.”
Το Ιδρυμα Ποδοσφαιρικής Εκπαίδευσης που δημιουργήθηκε στην Βρετανία, βοηθά τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, ηλικίας 16-18 ετών, που αγωνίζονται στις Ακαδημίες των επαγγελματικών αγγλικών ομάδων, ώστε να εκπαιδεύονται και να προετοιμάζονται για τις πιέσεις που θα δεχθούν όπως και για την κριτική την οποία θα δέχονται από τον Τύπο.
Εκπρόσωπος του Ιδρύματος επισημαίνει ότι “ το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές αλλά και τις οικογένειες και τους φίλους τους, που επίσης επηρεάζονται απο αυτή την κατάσταση.”
