Ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΑΠ Κώστας Πούλιος ήταν ομιλητής στη συζήτηση για τις εξελίξεις στο χώρο του ποδοσφαίρου: «Κόκκινη κάρτα στο ποδόσφαιρο-επιχείρηση», που έγινε χθες βράδυ στο πλαίσιο του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στο Ίλιον, στο πάρκο «Αντώνης Τρίτσης».
Εκτός από τον Κώστα Πούλιο, ομιλητές στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση, στη Λαϊκή Σκηνή, ήταν ο Θοδωρής Λιάππης, υπεύθυνος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Βασίλης Νικάκης, πρώην διεθνής διαιτητής και ο δημοσιογράφος Δήμος Μπουλούκος.
Στην τοποθέτηση του ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΑΠ τόνισε ότι «πρέπει να βγει κόκκινη κάρτα προς τους παράγοντες για την ασυνέπεια, την απαξίωση και την συνολική συμπεριφορά τους απέναντι στους ποδοσφαιριστές, αλλά και προς εκείνους οι οποίοι κρατούν τις τύχες του ποδοσφαίρου μας στα χέρια τους και παίρνουν τις αποφάσεις, καθώς αδιαφορούν για τους ποδοσφαιριστές και διαρκώς τους θίγουν με τη λογική που ακολουθούν».
«Αυτοί που αποφασίζουν για το ποδόσφαιρο μας δεν είχαν ποτέ ενεργό ρόλο στο ποδόσφαιρο, με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή, του ανθρώπου που μπήκε στη διαδικασία του παιχνιδιού και δεν παίρνουν σωστές αποφάσεις επειδή δεν ενδιαφέρονται, στην πραγματικότητα, για τον ποδοσφαιριστή» επεσήμανε ο Κώστας Πούλιος.
Στην ομιλία του ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΑΠ ανέφερε «Στους περίπου 1.800 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, 20-22 είναι καλοπληρωμένοι. Πίσω από την λάμψη υπάρχει μεγάλο δράμα. Ειδικά σε Β’, Γ’ εθνική. Υπάρχουν ομάδες όπου οι παίκτες μαζεύονται πριν την προπόνηση σ’ ένα σπίτι και μαγειρεύουν μακαρόνια να φάνε. Πολλές ομάδες από τα 25 ένσημα σύνταξης που θα έπρεπε, κολλάνε πέντε ή και καθόλου. Συχνά πυκνά κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα ή και η ζωή των παικτών.
Οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούν ασφαλώς εξαίρεση στον κανόνα που ισχύει για όλη την ελληνική κοινωνία, για κάθε ομάδα εργαζομένων. Η διαφορά για τους ποδοσφαιριστές είναι ότι, δυστυχώς, ο δικός μας κλάδος βιώνει ήδη εδώ και χρόνια το κόστος και τις συνέπειες της εργασιακής ανασφάλειας και της ασυνέπειας που υπάρχει απέναντι τους, σε ό,τι αφορά την τήρηση των συμφωνιών. Χρειάζεται να έχουμε, βέβαια, όλοι ξεκάθαρη εικόνα αναφορικά με την πραγματική εικόνα των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στην Ελλάδα. Εκείνοι που απολαμβάνουν σημαντικές οικονομικές παροχές είναι ελάχιστοι. Η συντριπτική πλειοψηφία ζει σε συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας και καλείται να δώσει αγώνα για την επιβίωση της.
Οι συσσωρευμένες οφειλές απέναντι σε ποδοσφαιριστές, μόνο από την τελευταία αγωνιστική περίοδο, φθάνουν πια τα 9.000.000 ευρώ. Τα χρέη από προηγούμενες χρονιές είναι ακόμα περισσότερα. Την τελευταία δεκαετία πάμε από το κακό στο χειρότερο, αλλά, η κατάσταση μοιάζει πια να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Οι ποδοσφαιριστές ζουν σε έναν εργασιακό μεσαίωνα και όχι μόνο δεν παίρνουν όσα τους οφείλονται από δεδουλευμένα αλλά, επιπλέον, παρατηρούνται και άλλα φαινόμενα που φανερώνουν πλήρη έλλειψη σεβασμού απέναντι στον εργαζόμενο.
Το γεγονός ότι πολλές ομάδες αποφεύγουν πια να καλύψουν ακόμα και τα ένσημα που δικαιούνται οι ποδοσφαιριστές τους δείχνει ότι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την προσπάθεια και τον αγώνα τους αλλά και ότι δεν φοβούνται για το κόστος αυτής της επιλογής τους. Από τις σχεδόν 70 επαγγελματικές ομάδες σε πρώτη, δεύτερη και τρίτη εθνική κατηγορία, είναι ζήτημα αν υπάρχουν 10-15 που είναι συνεπείς απέναντι στους ποδοσφαιριστές τους.
Η οικονομική κρίση έδωσε ένα ακόμα χτύπημα στους ποδοσφαιριστές και πλέον υπάρχουν δεκάδες άνεργοι συνάδελφοι μας καθώς μάλιστα είναι προφανείς οι αρνητικές επιπτώσεις και από το σκάνδαλο με τα στημένα παιχνίδια αφού πολλοί συνάδελφοι μας βρέθηκαν ξαφνικά σε διαφορετικό καθεστώς εργασίας, σε άλλες κατηγορίες και με πολλά και μεγάλα προβλήματα σε ότι αφορά ακόμα και την ίδια την επαγγελματική ιδιότητα τους αφού μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκαν από επαγγελματίες να είναι ερασιτέχνες.
Αυτά τα δεδομένα, σε συνδυασμό με τη ολοένα εντεινόμενη έλευση ξένων ποδοσφαιριστών και τη συνεχιζόμενη περιθωριοποίηση των Ελλήνων, προκαλούν απώλεια θέσεων εργασίας, σαφέστατη μείωση αποδοχών, χάος στις εργασιακές σχέσεις και οδηγούν στην αυθαιρεσία και την ασυδοσία μέσα στο γενικότερο κλίμα που ευνοεί πρακτικές αυτού του είδους.
Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι σε καλύτερη μοίρα από τον μέσο εργαζόμενο. Υπηρετούν ένα επάγγελμα με μικρή χρονική διάρκεια, σπάνια μεγαλύτερη από τα 15 χρόνια και στη διάρκεια της καριέρας τους συνήθως συναντούν την ασυνέπεια. Σήμερα, έχει γίνει κανόνας, κυρίως για τις ομάδες της δεύτερης και της τρίτης εθνικής κατηγορίας, η έλλειψη φροντίδας για την τήρηση ακόμα και των πιο απλών συμβατικών υποχρεώσεων.
Ο ποδοσφαιριστής βάζει και από την τσέπη του πια για να αγωνίζεται και να προσφέρει στην ομάδα του, να μην προδώσει την αγάπη των φιλάθλων. Δυστυχώς, ωστόσο, περνάμε μία από τις χειρότερες περιόδους στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι το κόστος καλούνται και πάλι να το πληρώσουν εκείνοι που δε φταίνε σε τίποτα. Οι μόνοι πρωταγωνιστές του ποδοσφαίρου, οι ποδοσφαιριστές».
